فرضیه بازارهای کارا چیست؟
فرضیه بازارهای کارا چیست؟
فرضیهٔ بازارهای کارا (Efficient Market Hypothesis – EMH) که به‌عنوان تئوری بازارهای کارا (Efficient market theory) نیز شناخته می‌شود، این مطلب را بیان می‌دارد که قیمتِ سهم نشان‌دهندهٔ تمامی اطلاعات مورد نیاز می‌باشد. با استناد به این فرضیه، قیمت سهام همواره در ارزش منصفانه (Fair Value) خود در بازارهای بورس معامله می‌شوند. این حالت، خرید سهامی پایین‌تر از ارزشِ واقعی و یا سهام‌هایی که قیمت‌شان تورمی بوده و بیش از ارزش اصلی‌اش است را غیرممکن می‌سازد. بنابراین، داشتن عملکردی بهتر از بازار با انتخاب سهام و زمان‌بندی‌های بازاری (Market Timing) غیرممکن می‌باشد و تنها روشی که یک سرمایه‌گذار می‌تواند سودهای بیشتری به‌دست آورد، سرمایه‌گذاری‌های پُرریسک‌تر می‌باشد.
اگر به طور اتفاقی با دیجی کوینر آشنا شده‌اید و هیچ اطلاعاتی در مورد بورس ندارید پیشنهاد می‌کنیم قبل از مطالعه ادامه مطلب، مقاله «بورس چیست؟» را مطالعه نمایید.
نکات کلیدی:
- فرضیه بازارهای کارا یا تئوری بازارهای کارا اشاره می‌کند که قیمت سهام، تمامی اطلاعات در مورد آن سهم را مشخص می‌نماید.
- تئوری بازار کارا فرض می‌کند که قیمت سهام در ارزش منصفانه‌شان در بازارهای بورس معامله می‌گردند.
- طرفداران نظریهٔ بازار کارا ادعا دارند که سرمایه‌گذاران می‌توانند از سرمایه‌گذاری در سبدهای سهامی کم‌خرج و منفعل (low-cost, passive portfolio) کسب سود نمایند.
- مخالفان نظریهٔ بازارهای کارا بر این باورند که امکان داشتن عملکرد بهتر نسبت به بازار وجود دارد زیرا قیمت سهام از ارزش منصفانه‌شان در بازار تفاوت‌های زیادی دارد.
درک مفهوم فرضیه بازارهای کارا
با وجود اینکه از این نظریه به‌عنوان یکی از نظریه‌های اساسی تئوری مالی یاد می‌شود فرضیهٔ بازارهای کارا بسیار بحث‌برانگیز می‌باشد. طرفداران بر این باورند که جستجو به دنبال سهام‌هایی که کمتر از ارزش واقعی‌شان قیمت‌گذاری شدند بیهوده است و یا هرگونه سعی و تلاشی برای پیش‌بینی کردن روند بازارها چه از طریق تحلیل بنیادی (Fundamental Analysis) و چه از طریق تحلیل تکنیکال (Technical Analysis) کاری بیهوده می‌باشد. از لحاظ تئوریک، هیچ‌یک از تحلیل‌های تکنیکال و یا بنیادی نمی‌توانند بازده‌هایی بیشتر از ریسک انجام شده (آلفا) را به‌صورت مداوم به‌دست بیاورند، و تنها اطلاعات داخلی است که می‌تواند نتایجی بیش از ریسک متحمل شده را حاصل کند.
342,850 دلار
در روز ده ژانویه سال 2020 شاهد گران قیمت‌ترین سهام در تمامی دنیا بودیم. قیمت هر سهم از شرکت برک شایر (Berkshire Hathaway Inc. Class A – BRK.A.) برابر با 342,850 دلار بود.
با وجود این که بسیاری به وجود شواهد و حقایق زیاد در مورد صحیح بودن فرضیه بازارهای کارا سخن می‌گویند، به‌همان میزان نیز ما شاهد اختلاف‌های عقیده و نزاع در این مورد هستیم. برای مثال، سرمایه‌گذارانی مانند وارن بافت (Warren Buffett) به‌طور مرتب بازار را در دوره‌های زمانی طولانی مدت شکست داده‌اند. موضوعی که رخ دادن آن توسط فرضیهٔ بازارهای کارا غیرممکن شمرده می‌شود. مخالفان فرضیهٔ بازارهای کارا همچنین به اتفاقاتی مانند سقوط بازار سهام در سال 1987 اشاره دارند، زمانی که شاخص میانگین صنعتی داو جونز (Dow Jones Industrial Average – DJIA) حدود 20٪ در یک روز افت کرد. این خود نشانه‌ای بود که قیمت‌های سهام می‌توانند به مقدار زیادی از ارزش منصفانه‌شان نوسان داشته باشند.
شاخص میانگین صنعتی داوجونز چیست؟
موارد خاصی که باید مدنظر داشته باشید
حامیان فرضیهٔ بازارهای کارا بر این باورند که به دلیل ماهیت بی‌نظم بازار، سرمایه‌گذارانی که در سرمایه‌گذاری‌های کم‌هزینه و سبدهای سهام منفعل (Passive Portfolio’s) سرمایه‌گذاری می‌کنند، نتیجهٔ بهتری می‌گیرند. اطلاعاتی که توسط شرکت مورنینگ استار (Morning Star Inc.) در ماه ژوئن سال 2019 در مورد درآمدهای فعال و منفعل انجام شده بود، از نظریهٔ بازارهای کارا حمایت می‌کند.
شرکت مورنینگ استار میزان بازدهی مدیران فعال را در همهٔ زمینه‌ها در مقابل اطلاعاتی مرکب از شاخص‌های مرتبط و صندوق‌های قابل معامله در بازار بورس (Exchange – Traded Funds; ETFs) را مقایسه کردند. این مطالعات نشان داد که در طی دورهٔ ده‌ساله‌ای که از ماه ژوئن سال 2009 آغاز شده بود، تنها 23٪ از مدیران فعال توانسته بودند که از همتایان خود که به‌صورت منفعل کار می‌کردند بازدهی بیشتری داشته باشند. همچنین نرخ‌های موفقیت بیشتری در وجوه سرمایه‌های خارجی و سرمایه‌های اوراق قرضه دیده شد. همچنین شاهد نرخ‌های موفقیت پایین‌تر در سرمایه‌گذاری‌هایی با حجم‌های بالا در ایالات متحده آمریکا بودیم.
به‌طور کلی، سرمایه‌گذارانی که عملکرد بهتری در این دورهٔ زمانی داشتند، اکثراً در شاخص‌های سرمایه‌ای کم‌هزینه و یا صندوق‌های قابل معامله در بازارهای بورس، سرمایه‌گذاری کرده بودند. در حالی که درصدی از مدیران فعال نیز توانسته بودند از همتایان منفعل خود در همین دورهٔ زمانی، عملکرد بهتری را انجام دهند. چالش برای سرمایه‌گذاران در این است که بتوانند به‌خوبی متوجه شوند به‌کدام یک از دو روش در طولانی‌مدت بهتر جواب می‌دهد. کمتر از 25٪ مدیران رده بالا توانسته بودند به‌طور مداوم از همتایان منفعل خود در طول زمان عملکرد بهتری را ثبت کنند.
